Nadczynność tarczycy jest jedną z najczęstszych chorób tego narządu. Po diagnozie i rozpoczęciu leczenia warto stosować zasady diety wspomagającej terapię
Choroba występuje w sytuacji, gdy gruczoł tarczycy ma wzmożoną aktywność i produkuje większą ilość hormonów. Jest to jedna z najczęstszych chorób endokrynologicznych. Rzadko zdarza się u dzieci, najczęściej u kobiet w wieku 20–40 lat. Prawidłowe żywienie jest bardzo ważnym wsparciem w leczeniu nadczynności tarczycy. Szczególnie ma znaczenie ze względu na wpływ tego zaburzenia na zwiększony metabolizm i utratę masy ciała.
Są dwa źródła choroby i dlatego wyróżnia się nadczynność:
pierwotną – spowodowaną chorobami tarczycy:
- wole guzkowe toksyczne
- nadmiar jodu
- uszkodzenie komórek tarczycy
- choroba Gravesa-Basedowa
wtórną – wywołaną przez zwiększony poziom TSH, hormonu produkowanego przez przysadkę z powodu:
- guza przysadki lub podwzgórza
- nabłoniaka kosmówki.
Objawy choroby
Najczęstszymi objawami nadczynności tarczycy są:
- utrata masy ciała - chudnięcie, pomimo dużego apetytu
- zwiększony metabolizm
- częstsze oddawanie stolca, biegunka
- uczucie gorąca
- wzmożona potliwość
- nerwowość, niepokój, rozdrażnienie
- drżenie rąk
- przyśpieszenie czynności serca, uczucie kołatania
- osłabienie siły mięśniowej
- wypadanie włosów
- objawy oczne, charakterystyczne dla choroby Gravesa i Basedowa: - wytrzeszcz, - podwójne widzenie,- zaczerwienienie powiek lub spojówek
- zaburzenia miesiączkowania, trudności z zajściem w ciążę
- niepłodność
- niskie libido.
Chorobę zdiagnozuje lekarz podstawowej opieki zdrowotnej (POZ). Zaleci Ci badania i środki farmakologiczne, jeśli jest taka potrzeba. Bardzo ciężkie przypadki nadczynności tarczycy mogą wymagać pilnego leczenia szpitalnego.
Źródło i więcej - kliknij tutaj.
